Mistrz to powieść sensacyjna - przede wszystkim sensacyjna - okraszona "momentami". Uwaga: sceny erotyczne są naprawdę mocne i niektórzy mogą poczuć się zgorszeni, a także zdziwieni, co też się w tej małe główce Kasi M od Poziomek i Poczekajek kluje... Dlatego ostrzegam: jeśli nie lubicie erotyki w książkach, po prostu po "Mistrza" nie sięgajcie. Jeśli wolicie, bym kojarzyła się tylko z grzecznymi opowieściami, również nie. A może wcale nie jest tak ostro i bulwersująco, jak tu zapodaję? Po prostu nie mam porównania, bo polskich erotyków na księgarnianych półkach nie ma. Ale będą, bo... są potrzebne. Nic tak nie rozpala dyskusji i nie podkręca atmosfery spotkań (całkiem niewinnych spotkań autorskich) jak seks. I "Mistrz". Będą pewnie pytania po premierze tej książki, dlaczego ją napisałam. Odpowiedź jest prosta: bo chciałam ją napisać. Zaczęłam ładnych parę lat temu opowieść o mafii i porwanej dziewczynie, która była świadkiem zbrodni i... jakoś tak nie pasowała ta historia do żadnej serii. Były "momenty", była przemoc, lała się krew. Gdzie to ja niby mam wpasować? W serię owocową?! Dziś przyszedł czas na "Mistrza" i mały kąsek poniżej dostajecie. Podczas czytania książki - gdy już się ukaże - pamiętajcie jedno: moi bohaterowie TO NIE JA. To nawet nie moje projekcje, czy ukryte pragnienia. Nigdy w życiu nie marzyłam o seksie w publicznym miejscu, nie mówiąc już o seksie na koniu! (Tak, tak, będzie, będzie...). Nigdy też nie chciałam nikomu strzelić między oczy ze spluwy kaliber .45, nie torturowałam i nie przemycałam prochów. Prochów i broni. Nie muszę być morderczynią, żeby o mordercach pisać i nie muszę być nimfomanką, by pisać o małych, perwersyjnych nimfomankach. To jasne, prawda? Tak naprawdę nadal pozstaję tą niewinną, grzeczną Kasią, którą dobrze znacie, tylko... tylko czasem mam ochotę pogrzeszyć. I "Mistrzem" to właśnie robię. Grzeszę.